ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (24-1-2013) ΧΑΡΙΣ ΑΛΕΞΙΟΥ- ΚΙ ΕΓΩ ΕΧΩ ΚΑΝΕΙ ΛΑΘΗ (ΤΡΙΠΛΑ)

Σταθείτε πια και να μην απορείτε
κι εγώ έχω κάνει λάθη.
Μπορείτε εύκολα να πείτε
κάνει λάθη όποιος έχει πάθη.

Μα αν είναι μέγα λάθος
αυτό το μέγα πάθος,
αχ που με καίει μια ζωή.
Κι αν είναι μια φωτιά η ψυχή
στάχτη ας γίνω κι άθλος
στης υποψίας σας το πάθος.

Και να ‘μαι που απολογούμαι 
μπροστά στο σιωπηλό το πλήθος.
Ξηγούμαι για να μην παραξηγούμαι
τη τρίπλα διαρκώς τη λέω ήθος.

Απέξω από την πεπατημένη
η μοναξιά το δρόμο σμίγει.
Μα είναι η αμαρτία ευλογημένη
δεν ξέρουν οι πολλοί, μα μοναχά οι λίγοι.

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (23-1-2013) ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΑΡΓΥΡΟΣ- ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (22-1-2013) ΝΙΚΟΣ ΒΕΡΤΗΣ - ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (21-1-2013) ΝΙΚΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΠΟΥΛΟΣ- ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ

Άκου, εγώ ήρθα εδώ για να μείνω, 
τα παλιά πηγαινέλα μου σβήνω
και με τίποτα δε σε συγκρίνω
Εννοείται...
Με τα μάτια σου ερωτευμένος, 
στο φιλί σου τρελά κολλημένος, 
απ’ το σώμα σου εξαρτημένος
κι άλλα πολλά...
Εννοείται...

Eννοείται, ψυχή μου, 
την έχω πατήσει μαζί σου..
Εννοείται πως θελω
να μείνω εδώ στη ζωή σου...
Μα τα ψέματα δεν τα σηκώνω, 
ένα ψέμα σου και σε τελειώνω, 
θα σ’ αφήσω και δε θα γυρίσω 
γι’ αυτό εννοείται...

Άκου, όσα έχω σου τα `χω χαρίσει
και τους φίλους μου έχω πουλήσει
τέτοιον έρωτα δεν έχω ζήσει
Εννοειται...
Στην αυλή των θαυμάτων θα μένεις, 
στον Παράδεισο βόλτα θα βγαίνεις, 
με φιλιά μου σχεδόν θα πεθαίνεις, 
θα σ’ αγαπώ 
Εννοειται...

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (20-1-2013) ΕΛΕΝΗ ΦΟΥΡΕΙΡΑ - ΠΙΟ ΕΡΩΤΑΣ ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ

Ανασφάλειες έχουμε όλοι
μα έσυ μάλλον το παρακάνεις
Προσπαθείς συνεχώς να με χάνεις
να χτυπήσω εκεί που πονάς.

Εξετάζεις πάντα σ΄εμένα
αν σε θέλω η ζεις μες το ψέμα
Μέσα μου ότι υπάρχει για ΄σενα
αν είναι έρωτας.

Πιο έρωτας πεθαίνεις
πόσο με τρελαίνεις
που μέσα στην καρδιά μου
σαν τυφώνας μπαίνεις.
Μου δίνεις οξυγόνο
με καταλαβαίνεις
πως να στο εξηγησω
πιο έρωτας πεθαίνεις.

Ανασφάλειες έχουμε όλοι
οι δικές σου στο κόκκινο είναι
μες τα χέρια μου θάλασσα γίνε
και θα πάρω αυτό που ζητάς
το μυαλό σου γεμάτο σκοτάδι
θες να μάθεις απόψε το βράδυ
στο φιλί στο κορμί και στο χάδι
αν γράφει έρωτας

Πιο έρωτας πεθαίνεις
πόσο με τρελαίνεις
που μέσα στην καρδιά μου
σαν τυφώνας μπαίνεις
μου δίνεις οξυγόνο
με καταλαβαίνεις
πως να στο εξηγήσω
πιο έρωτας πεθαίνεις

Πιο έρωτας πεθαίνεις
πόσο με τρελαίνεις
που μέσα στην καρδιά μου
σαν τυφώνας μπαίνεις
μου δίνεις οξυγόνο
με καταλαβαίνεις
πως να στο εξηγήσω
πιο έρωτας πεθαίνεις

Πιο έρωτας πεθαίνεις
πόσο με τρελαίνεις
που μέσα στην καρδιά μου
σαν τυφώνας μπαίνεις
μου δίνεις οξυγόνο
με καταλαβαίνεις
πως να στο εξηγήσω....

Πιο έρωτας πεθαίνεις
πόσο με τρελαίνεις
που μέσα στην καρδιά μου
σαν τυφώνας μπαίνεις
μου δίνεις οξυγόνο
με καταλαβαίνεις
πως να στο εξηγήσω
πιο έρωτας πεθαίνεις

Πιο Έρωτας Πεθαίνεις

Πιο έρωτας Πεθαίνεις.

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (19-1-2013) ΑΛΚΗΣΤΙΣ ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΗ-Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΜΟΥ

 Στίχοι: Νίκος Μωραΐτης
 Μουσική: Στέφανος Κορκολής

Όπως τυλίγονταν τα χέρια στο σώμα κι όπως έσπαγε σ’ αστέρια η βραδιά σου είχα αγγίξει δειλά την καρδιά σ’ αγαπάω Κι όπως έπεφταν τ’ αστέρια στο χώμα Κι όπως πέφταν στη γη τα κορμιά σου βρήκα μόνο μια λέξη να πω σ’ αγαπάω Ο άγγελός μου, ο άνθρωπός μου, ο θάνατός μου Εσύ Εσύ που έστρεφες αργά το μαχαίρι Εσύ που μου `παιρνες γλυκά τη ζωή Εσύ Κι όταν μου έστρεφες αργά το μαχαίρι κι όταν μου έπαιρνες γλυκά τη ζωή πάλι μια λέξη μοναχά σου `χα πει σ’ αγαπάω κι όπως παλεύαμε έτσι χέρι με χέρι κι όπως δεν είχα πια καρδιά να πιαστώ βρήκα και πάλι ένα τρόπο να πω σ’ αγαπάω Ο άγγελος μου... Εσύ που έστρεφες... Γύρω ο κόσμος περπατά σε ζευγάρια κι εγώ μονάχη σ’ ένα σπίτι κλειστό να χω ένα ψίθυρο στο στόμα ζεστό σ’ αγαπάω Ο άγγελός μου Εσύ Ο άγγελός μου... Εσύ που έστρεφες...

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (18-1-2013) ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΜΠΕΤΑΣ - ΠΟΥ ΣΑΙ ΘΑΝΑΣΗ (ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ)

Θα πάρω σβάρνα μια βραδιά
όλες τις συνοικίες
δε θέλω πολυτέλειες
και πολυκατοικίες

Είχα έναν παλιόφιλο
τα ίχνη του έχω χάσει
σ’ ένα στέκι απόμερο
το στέκι του Θανάση

Πού `σαι Θανάση
Πού `σαι Θανάση
Ήθελα να σ’ αντάμωνα...

Πού `σαι Θανάση
Πού `σαι Θανάση
ήθελα να σ’ αντάμωνα
Η γρουσουζιά να σπάσει

Εκεί θα βρω της νιότης μου
τα φίνα τα ωραία
Το Μάνθο το Θεμιστοκλή
και την παλιά παρέα

Δίπλα θα καθίσουμε
σαν πρώτα στο τραπέζι
και μαζί θ’ ακούσουμε
γλυκιά πενιά να παίζει