ΜΕΛΙΣΣΕΣ - ΕΛΕΓΕΣ (ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ 18-4-2013)

Όλα αρχίζουν ξαφνικά και τελειώνουν βιαστικά. Έτσι έφυγες κι εσύ μες της νύχτας τη σιωπή. Και εγώ κάθομαι κοιτώ τον απέραντο ουρανό. Και φοβάμαι το πρωί γιατί μόνο θα με βρεί. Έλεγες πως μ’ αγαπάς μα ελπίδες μου χρωστάς Έλεγες να μη σε αφήσω μόνο εσένα να αγαπήσω. Μα σα σύννεφο σκορπάς και σιγά μου τραγουδάς όσο μπορείς να μ’ αγαπάς. Τόσα δάκρυα γυμνά από λύπη και χαρά. Έγινε ο πόνος πια άλλη μια συνήθεια. Έτσι εγώ θα συνεχίσω άλλη αγαπή θα γνωρίσω. Μα στα βάθη της καρδιάς μου μόνο εσένα θα κρατήσω. Έλεγες πως μ’ αγαπάς μα ελπίδες μου χρωστάς. Έλεγες να μη σε αφήσω μόνο εσένα ν’ αγαπησω. Έλεγες πως μ’ αγαπάς μα ελπίδες μου χρωστάς. Έλεγες να μη σ’ αφήσω μόνο εσένα ν’ αγαπησω. Μα σα σύννεφο σκορπάς και σιγά μου τραγουδάς Όσο μπορείς να μ’ αγαπάς. Όσο μπορείς...

ΕΛΕΝΑ ΠΑΠΑΡΙΖΟΥ- ΠΟΣΟ Μ' ΑΡΕΣΕΙ (ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ 17-4-2013)

ΕΛΕΩΝΟΡΑ ΖΟΥΓΑΝΕΛΗ - ΔΕ ΜΑΣ ΣΥΓΧΩΡΩ (ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ 16-4-2013)

ΜΕΛΙΝΑ ΑΣΛΑΝΙΔΟΥ- ΔΕΝ ΕΧΩ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ( ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ 15-4-2013)

Τι να με θέλεις; έμαθα πως με γυρεύεις
Ότι με ψάχνεις στα μπαράκια τα παλιά.
Τι να με θέλεις; τώρα που άρχισες να βγαίνεις
αργά απ’ το σώμα μου και βασανιστικά.

Τι να με θέλεις; έμαθα πως επιμένεις
κάτι σπουδαίο για τους δυο μας να μου πεις.
Τι να με θέλεις; τώρα ότι και να θέλεις
δε θα το βρεις γιατί ποτέ δε θα βρεις.

Δεν έχω διεύθυνση, δεν έχω κινητό
δεν έχω στέκι σταθερό, δεν έχω μνήμη.
Τα σβησα όλα απ’ το δίσκο το σκληρό
κι είπα αντίο σ’ ένα όνειρο που σβήνει.

Τι να με θέλεις; έμαθα πως έχεις βάλει
γνωστούς και φίλους για να μάθεις πως περνώ.
Τι να με θέλεις; άρχισα να βγαίνω πάλι
να ξενυχτάω, να φλερτάρω και να ζω.

ΝΟΤΗΣ ΣΦΑΚΙΑΝΑΚΗΣ - ΓΕΝΕΘΛΙΑ (ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ 14-4-2013)

Στα μονοπάτια του καημού
στη γέφυρα του στεναγμού
μ' έκαν' η μάνα μου
Μια φθινοπωρινή βραδιά,
ζωή την κρύα σου καρδιά
είδαν τα μάτια μου

Με κουδουνίστρες πλαστικές
όμορφες και χρωματιστές
με νανουρίζανε
Και τα ματάκια τα μικρά
είδαν του κόσμου τ' αγαθά
και συμφωνήσανε

Ήταν το γάλα μου πικρό
και το νεράκι μου γλυφό
που με μεγάλωνε
Κι απέναντι στη κούνια μου,
η μοίρα η κακούργα μου
και με καμάρωνε

Ήταν το κλάμα μου μουντό
σαν κάτι να 'θελα να πω,
μα δεν με νιώσανε
Μια λυπημένη αναπνοή
για την πουτάνα τη ζωή
που μου χρεώσανε

Έτσι ξεκίνησα λοιπόν, έτσι ξεκίνησα,
δεν με ρωτήσανε ζωή, μα σε συνήθισα
Σαν πληγωμένο αετόπουλο στο χώμα,
ψάχνω τη δύναμη να κρατηθώ ακόμα

Έτσι ξεκίνησα λοιπόν, έτσι ξεκίνησα,
άλλα μου δείξανε και άλλα εγώ αντίκρισα
Θεέ μου κι ας ήξερα ποια μέρα θα πεθάνω
και του θανάτου μου γενέθλια να κάνω

Πάνω σε λάσπες και καρφιά
στ' άδικου κόσμου τη φωτιά πρωτοπερπάτησα
Ισορροπία σταθερή
για να προλάβω τη ζωή,
όμως την πάτησα

Μονό το "α" και το "χ"
στη σχολική μου εποχή
πρωτοσυλλάβισα
Γι αυτό το "αχ" και το "γιατί"
όπου βρεθώ μ' ακολουθεί
κι ας τριαντάρισα

Έτσι περνούσε ο καιρός
και γω στο δρόμο μου σκυφτός
έκανα όνειρα
Έτυχε να 'μαι απ' αυτούς
που κολυμπάνε στους αφρούς
και στα λασπόνερα

Στάζει το αίμα της ψυχής,
σαν τις σταγόνες της βροχής
όμως ποιος νοιάζεται
Και την αόρατη πληγή
που μέσα μου αιμορραγεί
ποιος την μοιράζεται

Έτσι ξεκίνησα λοιπόν...


Στίχοι: Στέλιος Μπικάκης
Μουσική: Στέλιος Μπικάκης

ΡΙΤΑ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ- ΑΥΤΟΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΥΤΟΣ (ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ13-4-2013)

Αυτός ο άνθρωπος αυτός
που περπατάει πάντα σκυφτός
και δε μιλάει σε κανένα
κλαίει κλαίει
κλαίει για μένα
κλαίει κλαίει
κλαίει για μένα.

Αυτός ο άνθρωπος αυτός
ήταν ο άλλος μου εαυτός
ήταν το άλλο
το μισό από το κορμί μου
αυτός ο άνθρωπος αυτός
ήταν ο άλλος μου εαυτός.

Αυτός ο άνθρωπος αυτός
που ήταν τόσο δυνατός
και με κοιτάζει πικραμένα
κλαίει κλαίει
κλαίει για μένα
κλαίει κλαίει
κλαίει για μένα.

Αυτός ο άνθρωπος αυτός
ήταν ο άλλος μου εαυτός
ήταν το άλλο
το μισό από το κορμί μου
αυτός ο άνθρωπος αυτός
ήταν ο άλλος μου εαυτός.

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ-ΔΗΜΟΣΘΕΝΟΥΣ ΛΕΞΙΣ (ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ 12-4-2013)

Κι αν βγω απ' αυτή τη φυλακή κανείς δε θα με περιμένει
οι δρόμοι θα 'ναι αδειανοί κι η πολιτεία μου πιο ξένη
τα καφενεία όλα κλειστά κι οι φίλοι μου ξενιτεμένοι
αέρας θα με παρασέρνει κι αν βγω απ' αυτή τη φυλακή

Κι ο ήλιος θ' αποκοιμηθεί μες στα ερείπια της Ολύνθου
θα μοιάζουν πράγματα του μύθου κι οι φίλοι μου και οι εχθροί
μαρμαρωμένοι θα σταθούν οι ρήτορες κι οι λωποδύτες
ζητιάνοι εταίρες και προφήτες μαρμαρωμένοι θα σταθούν

Μπροστά στην πύλη θα σταθώ με τις κουβέρτες στη μασχάλη
κι αργοκουνώντας το κεφάλι θα χαιρετήσω το φρουρό
χωρίς βουλή χωρίς Θεό σαν βασιλιάς σ' αρχαίο δράμα
θα πω τη λέξη και το γράμμα μπροστά στην πύλη θα σταθώ