Και αν μoυ κάψεις τα φτερά
vα μηv ξαvαπετάξω
απ' της φωτιάς μoυ τov καπvό
πάλι ψηλά θα φτάσω.
Ο αετός πεθαίvει στov αέρα
ελεύθερoς και δυvατός
της απovιάς όταv τov βρίσκει σφαίρα
τov αγκαλιάζει o ουρανός.
Τo αετίσιο δάκρυ μoυ
στo χώμα δεv θα φτάvει
θα με ζητάς τα δειλιvά
κι ύπvoς δε θα σε πιάvει.
Τσίρκο, παράγκα, φίρμα γκρέκα
τέμπο, μουργέλα, αγγαρεία
γκράντε μαέστρο καλαμπόρτζο
ράτσα μπαρούφα, ομελέτα, ιστορία
γκράντε μαέστρο καλαμπόρτζο
ράτσα μπαρούφα, ομελέτα, ιστορία.
Μασκαρά, γκρέκο μασκαρά
μασκαρά, γκρέκο μασκαρά.
Μάτσο αμάκα καπιτάλε
σκάρτο, τανάλια, πολιτσία
φράγκο, ρεζέρβα, φαλιμέντο
περκέ μαντζάρε σοσιαλίστε κομπανία
φράγκο, ρεζέρβα, φαλιμέντο
περκέ μαντζάρε σοσιαλίστε κομπανία
Μασκαρά, γκρέκο μασκαρά...
Σβέλτα, μαντόνα, μανιβέλα
φρένο, στραπάτσο, καραμπόλα
μόδα, καβάλα, ντόλτσε βίτα
τρόμπα, φιγουρα, σαχλαμάρα κι άρπα κόλλα.
Μασκαρά, γκρέκο μασκαρά...
Να, να, να, να
Να, να, να, να
Τον έλεγχο χάνω (οοοοο)
Να, να, να, να
Να, να, να, να
Τον έλεγχο χάνω (οοοοο)
Είναι η στιγμή που ποτέ δεν περίμενα,
μια συλλαβή σου και όλα μοιάζουν εφήμερα,
σήμερα, θέλω να σε γνωρίσω, σίγουρα,
μα δεν ξέρω που είμαι και δεν θυμάμαι που ήμουνα.
Κάθε τραγούδι μάλλον μιλάει σε μένα,
ένα λουλούδι φύτρωσε σε χώρα τσιμεντένια,
μόνη έννοια, πως να σου κλέψω ένα βλέμμα
κι ότι και να βγει από τα χείλη δεν θα 'ναι ψέμα.
Κι όταν με βλέπεις με θερίζεις σαν το στάχυ,
νομίζω νιώθω πεταλούδες στο στομάχι,
όπως να 'χει, νιώθω κάτι θα μου πεις,
δεν φαίνεται να ψάχνεις μα τον τρόπο θα βρεις.
Οι ώρες φαίνονται λεπτά, τα λεπτά δευτερόλεπτα,
όλα ήταν μαύρα, τώρα μοιάζουν μ' ολόλευκα,
το λεγα, δε θα ξέρω που πατάω,
όταν δεν πίνω απόψε από έρωτα μεθάω.
Χρόνος δε μένει,
το έδαφος δένει,
πάμε πιο πάνω,
τον έλεγχο χάνω.
Γι' αυτήν την στιγμή ζω,
σε θέλω, νομίζω,
δεν ξέρω τι κάνω,
τον έλεγχο χάνω.
Πιάνω το χέρι σου,
κι όλα μοιάζουν με ένα παραμύθι,
δικιά μου για να γίνεις,
θα γκρεμίσω όλα τα τείχη.
Αν τύχει και μου πεις,
δεν σε πείθει η ματιά μου,
οι στίχοι όλου του κόσμου,
σε θέλουνε κοντά μου.
Μοιάζει η καρδιά μου με ραδιόφωνο,
που βρήκε το σταθμό που θα ακούει μια ζωή.
Μοιάζει η αγάπη μ' ένα πλοίο,
που το τελευταίο λιμάνι πλέον είσαι μόνο εσύ.
Απορώ αν υπάρχει κάτι για να σ' αρνηθώ,
αν το βρω, θα 'ναι μάλλον το ν' αλλάξω ουρανό.
Κι άμα σ' έχω δω, μέχρι να 'ρθει το ξημέρωμα,
το αύριο τι θα φέρει, δεν το ξέρω μα....
Αλλάζει η μελωδία κι ο ρυθμός απ' τα ηχεία
όταν με κοιτάς ευθεία, κατευθείαν μεσ' τα μάτια,
μία ιστορία ξεκινά, που το τέλος δε κοιτά,
φίλα με, να σε φυλά μια αγκαλιά μετά.
Χρόνος δε μένει,
το έδαφος δένει,
πάμε πιο πάνω,
τον έλεγχο χάνω.
Γι' αυτήν την στιγμή ζω,
σε θέλω, νομίζω,
δεν ξέρω τι κάνω,
τον έλεγχο χάνω.
Χρόνος δε μένει,
το έδαφος δένει,
πάμε πιο πάνω,
τον έλεγχο χάνω.
Γι' αυτήν την στιγμή ζω,
σε θέλω, νομίζω,
δεν ξέρω τι κάνω,
τον έλεγχο χάνω.
Να, να, να, να
Να, να, να, να
Τον έλεγχο χάνω (οοοοο)
Να, να, να, να
Να, να, να, να
Τον έλεγχο χάνω (οοοοο)
Είσαι τοσο παιδί κατα βάθος,
είσαι τόσο καλό κατα λάθος
είσαι τόσο αφελής
που αμα θέλεις μπορείς
οσα χάνουν οι ξύπνιοι να βρεις.
Είσαι τόσο αστείο μορτάκι
σου φιλάω και το δαχτυλάκι
που ΄χει πάθει ζημιά
τι τον θες τον καυγα,
τι τον θες αφου πιάνεις λαβράκι
Ελα ψυχούλα μου, ελα καρδούλα μου
Ξέρω δεν είσαι ό,τι δείχνεις
αλλοι σε παίξανε αλλοι σε μπλέξανε
κλαψε γιατί όταν κλαίς μικροδείχνεις.
Δάγκωσ' τα χείλη σου
είμαι μαντήλι σου
σβήνω τον πάγο απ΄το βλέμμα.
Έλα στραβάδι μου
πιάσου απ΄το χάδι μου
κράτα εδώ μην σε πάρει το ρέμα
Μην ποζάρεις σαν μούτρο σε μένα
δε σε παίζω με φύλλα κρυμμένα.
Βρίσκω αυτή τη ρωγμή
που η ζωή ηρεμεί
το χαμένο λατρεύει κορμί.
Δεν υπάρχουν νερά του Ιορδάνη
κι oταν πιάνεις μώρο μου λιμάνι
μην την ψάχνεις πολύ
όλοι οι αμαρτωλοι,
όλοι είναι απ΄ το ίδιο χαρμάνι.
Τους ανθρώπους της ζωής μου
κάθισα να τους μετρήσω
τους παρόντες, τους απόντες
κάνα δυό περαστικούς
Όσους ήρθαν για να μείνουν
όσους έφυγαν πριν γίνουν
τους κοινόχρηστους,τους ξένους
τους πολύ προσωπικούς...
Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
κι είναι η μοναξιά που επείγει
ό,τι με μελαγχολεί.
Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
σ' ένα μέτρημα που ανοίγει
την παλιά μου την πληγή
Τους ανθρώπους της ζωής μου
θα 'θελα να τους κρατήσω
τα αγρίμια, τους αγγέλους
και τους πιο κανονικούς.
Όσους άφησαν σημάδι
όσους πήρε το σκοτάδι
τους "εκείνους", τους τυχαίους
τους πολύ προσωπικούς...
...
Άνθρωποι μόνοι που άφησαν σκόνη
φιλίες κι αγάπες που πήραν οι δρόμοι
κλεμμένοι, κρυμμένοι, κρυφά δανεισμένοι
τυχαίοι, γενναίοι, δειλοί,φοβισμένοι.
Δικοί μου και ξένοι, λαμπροί και θλιμμένοι
σε σχέσεις, σε σπίτια καλά κλειδωμένοι.
Χαρούμενοι, άσχετοι,συνεπιβάτες
μποέμ καλλιτέχνες, παιδιά με γραβάτες.
Εχθροί μου και φίλοι, μικροί και μεγάλοι
που δίνουν με μέτρο,που κάνουν σπατάλη.
Αγάπες που έμοιαζαν να 'χουν αξία
και άλλες που ξέμειναν στη χειραψία.
Φτωχοί συγγενείς που σερβίρουν τα έτοιμα
οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα
όσοι ζουν με το αίσθημα...
Φοβάμαι πως χάνω το μέτρημα.......
