Ένα καιρό που μ' έστελνε
η μάνα μου σχολείο ω! ω! ω! ω!
κι ο δάσκαλος μου μ' έβαζε
στο πρώτο το θρανίο
Ο πιο καλός ο μαθητής
ήμουνα εγώ στη τάξη ω! ω! ω! ω!
κι οι δάσκαλοι μου με είχανε
μη βρέξει και μη στάξει
Πάντοτε στο τετράδιο
βαθμό έπαιρνα δέκα ω! ω! ω! ω!
κι αν στη ζωή πήρα μηδέν
τα φταίει μια γυναίκα
Στον έλεγχο διαγωγή
είχα κοσμιωτάτη ω! ω! ω! ω!
κι όμως οι συναναστροφές
μου βγάλανε το μάτι
Μάτια μου όμορφα μη ρίχνετε ψιχάλες
είναι μικρή η ζωή και οι χαρές δεν είναι πολλές
πήρε ο χρόνος μαύρη κλωστή κεντάει
αυτόν τον δύσκολο τον κόσμο με μαύρες στιγμές
Λίγα τα όμορφα λίγα τα μαγεμένα
τις πίκρες ξέχασε ψάξε βρες τα και δες
πως πάνω απ’ όλα μονάχα μετράει
να μου χαμογελάς καθώς περνάει το χθες
Στα όμορφα μάτια σου το γκρίζο μην το βάζεις
δεν σου ταιριάζει σου λέω δεν είναι καλό
το φως σου αγάπη μου μην θες να το σκιάζεις
με παραμύθια που `χουν τέλος κακό
Κοίτα ματάκια μου τον ήλιο που ξυπνάει
κι ανάσα δίνει στου κόσμου αυτού τα νεκρά
σε τούτη την ζωή που μας κακογερνάει
σκούπισε τα μάτια σου και κοίτα ψηλά
Μάτια λουσμένα με του ουρανού το χρώμα
τα γκρίζα σύννεφα διώξτα μακριά
διώξε μαζί κι όλα τα πικραμένα
που σου ματώνουν τόσο καιρό την καρδιά
Μάτια μου όμορφα μάτια μου μαγεμένα
που από τα βλέφαρα σου κρέμομαι σαν φύλλο ξερό
μην μου δακρύζεις γιατί μπορεί να πέσω
και να με σύρει ο άνεμος στης μοναξιάς το κενό
Zω...εκεί που πας κρυφά με τα όνειρα σου
Ζω.. εκεί που με πηγαίνει η μοναξιά σου
Ζω... στο δάκρυ στην ανάσα στην ματιά σου
Zω...εκεί που πας κρυφά τα όνειρα σου
Βιάστηκα να σου πω πως σ'αγαπάω
Βιάστηκες να χαθείς και που να πάω
όνειρα σχέδια πήγαν χαμένα, όνειρα
Βιαστηκα να σου πω πόσο σε θέλω
κι έγινα μέσα μου πάλι μπουρδέλο
Βιάστηκες να χαθείς ομως για έσενα
μονάχα ζω...
Zω...εκεί που πας κρυφά με τα όνειρα σου
Ζω.. εκεί που με πηγαίνει η μοναξιά σου
Έχω μάθει να γεννιέμαι απ'τη στάχτη
να ρισκάρω και να κάνω χίλια λάθοι
έχω μάθει ο,τι νιώθω να το λέω
να πληρώνω της καρδιάς μου το ακραίο
έχω μάθει αλλά ξέχαα μαζί σου
δεν συγκρίνετε σκοτώνει το φιλί σου
ποσο βιάστηκα εσένα να πιστέψω
πόσο βιάστηκα στο θάνατο να πέσω
Zω...εκεί που πας κρυφά με τα όνειρα σου
Ζω.. εκεί που με πηγαίνει η μοναξιά σου
Ζω... παράλληλα με ο,τι σου συμβαίνει
Ζω ... εκεί που η αλήθεια με πεθαίνει
Βιάστηκα να σου πω πως σ'αγαπάω
Βιάστηκες να χαθείς και που να πάω
όνειρα σχέδια πήγαν χαμένα, όνειρα
Βιαστηκα να σου πω πόσο σε θέλω
κι έγινα μέσα μου πάλι μπουρδέλο
Βιάστηκες να χαθείς ομως για έσενα
μονάχα ζω...
Ζω... παράλληλα με ο,τι σου συμβαίνει
Ζω ... εκεί που η αλήθεια με πεθαίνει
Πρώτη Μαΐου κι απ' τη Βαστίλη
ξεκινάνε οι καρδιές των φοιτητών
χίλιες σημαίες κόκκινες μαύρες
Ο Φρεδερίκο η Κατρίν και η Σιμόν
Μέσα στους δρόμους μέσα στο πλήθος
τρέχω στους δρόμους ψάχνω στο πλήθος
πού ειν' το κορίτσι το κορίτσι που αγαπώ
Πες μου Μαρία μήπως θυμάσαι
κείνο το βράδυ που σε πήρα αγκαλιά
Πρώτη Μαΐου, όπως και τώρα
κι εγώ φιλούσα τα μακριά σου τα μαλλιά
Μέσα στους δρόμους μέσα στο πλήθος
τρέχω στους δρόμους ψάχνω στο πλήθος
πού ειν' το κορίτσι το κορίτσι που αγαπώ
Πρώτη Μαΐου μαύρα τα ξένα
κλείσε το τζάμι μην κρυώσει το παιδί
Αρχίζω και τρελαίνομαι κι αλλάζω χαρακτήρα
Γιατί αγάπη έδωσα κι αγάπη δεν επήρα
Αρχίζω και τρελαίνομαι, μπορώ να κάνω φόνο
Γιατί αγάπη τσ' ήδωσα κι εκείνη μόνο πόνο
Μ' αρέσουνε τα μάτια σου αν ει' και δακρυσμένα
Και η καρδιά σου να πονεί, μα να πονεί για μένα
Ήθελα να 'μουνα εγώ η πρώτη σου η αγάπη,
Να μη γνωρίζανε ποτέ τα ματία σου το δάκρυ
Αρχίζω και τρελαίνομαι, έχω επαναστατήσει
Γιατί έμαθα η αγάπη μου πως θα ξαναγυρίσει
Έλα κοντά μου, γύρισε ξανά στην αγκαλιά μου
Αφού μακριά σου, το θωρείς, δεν είμαι στα καλά μου
Βρέ ντιρλαντά, ντιρλανταντά, βρε ντιρλαντά και τέζα όλοι
και πώς θα πάρουμε την Πόλη, ω ντιρλαντά, ντιρλανταντά
Από την πόλη την καλή ήρθε μια σκούνα με πανί.
Ω ντιρλαντά, ντιρλανταντά, ω ντιρλαντά και δεν τελειώνει
βρε ντιρλαντά με ζαχαρώνει,
Ω ντιρλαντά, ντιρλανταντά, να το χαρώ που με κοιτά
Ω ντιρλαντά βρε λεβεντόνια, βρε και της Μπαρμπαριάς γλαρόνια.
Ω ντιρλαντά, ντιρλανταντά, ω ντιρλαντά βρε και βραδιάζει
βρε κι η κουβέρτα αναστενάζει
Βρε και ο μάγερας φωνάζει, ω ντιρλαντά, ντιρλανταντά
Βρε ντιρλαντά και τέζα όλοι και πώς θα πάρουμε την Πόλη.
Από την πόλη την καλή, ήρθε μια σκούνα με πανί
Ω ντιρλαντά, ντιρλανταντά, αχ η Μαρία του Μηνά
Επάνω στ' άσπρο της ποδάρι θα πάω να δέσω παλαμάρι.
Ω ντιρλαντά, ντιρλανταντά, ω ντιρλαντά θα δέσω κόμπο
βρε στον λαιμό τους των αρχόντων
Να πέφτει ο κόμπος στο κοπάλι, στην Κατερίνα του τσαγκάρη
Βρε θα τη βάλω μες στην πλώρη και θα της κάμω γιο και κόρη.
Ω ντιρλαντά, ντιρλανταντά, ω ντιρλαντά και σεις λεβέντες
βρε θα σας δώσω εγώ βιολέτες
Θα δώσω σ' όλους από δύο βρε και του Γιώργη δε του δίνω
Ω ντιρλαντά, ντιρλανταντά, ω ντα-ντα-ντα, ντιρλανταντά
Ω ντιρλαντά, ντιρλανταντά...
