ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΖΩΝΤΑΝΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ ΣΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ. 24 ΩΡΕΣ ΤΟ 24ΩΡΟ ΠΑΙΖΕΙ ΚΑΛΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΑΠΟ LIVE - ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ -ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΗ ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΜΕΡΑΚΙ Σ' ΟΛΟΥΣ ΕΣΑΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ.
Απόψε είμαστε κι οι δυο μας σιωπηλοί ακόμα και οι λέξεις φοβήθηκαν τα χείλη το ξέρω θα μου δώσεις ένα φιλί και θα μου πεις να μείνουμε δυο φίλοι
Δε θέλω να 'μαστε ούτε φίλοι ούτε εχθροί Θέλω να μη θυμάμαι κι ούτε να ξέρω πού θα πας και ποια είναι αυτή Θέλω ένα όνειρο μονάχα να 'ναι κι όταν ξυπνήσω το πρωί να είσαι εκεί για να μου πεις να μη φοβάμαι
Δώσ' μου λοιπόν το τελευταίο μας φιλί και ας καπνίσουμε μαζί κι ένα τσιγάρο και φύγε μη γυρίσεις να με δεις δε θέλω να με βλέπεις να πονάω
Δε θέλω να 'μαστε ούτε φίλοι ούτε εχθροί Θέλω να μη θυμάμαι κι ούτε να ξέρω πού θα πας και ποια είναι αυτή Θέλω ένα όνειρο μονάχα να 'ναι κι όταν ξυπνήσω το πρωί να είσαι εκεί για να μου πεις να μη φοβάμαι
Μέρες περίμενα ένα τηλέφωνο ένα σου μήνυμα.. Μέρες κρυβόμουνα από τους φίλους μου γιατί φοβόμουνα.. γιατί δεν έκανα ποτέ το βήμα μου για τα επόμενα.. γιατί ξεχάστηκα κι έτσι εξάντλησα τα ενδεχόμενα..
Να με δικαιολογήσεις να με αφήσεις έτσι να νιώθω και ας πονάω Εγώ θα μείνω με το λάθος που αγαπάω και ας το ξέρω ότι εσύ με προσπερνάς. Να με δικαιολογήσεις να με αφήσεις με ότι νιώθω να περνάω Και όταν σου λέω πως δεν έχω που να πάω εσύ να κάνεις πως για αγάπη μου μιλάς
Μέρες περίμενα μια απάντηση μια αλήθεια σου μέρες που έμειναν, πίσω να δένονται με την συνήθεια σου Μέρες σκεφτόμουνα πως είναι άδικο μα σου το ορκίζομαι ότι δεν με ένοιαζε να μένω πίσω σου και να σκορπίζομαι
Ο κυρ Αντώνης πάει καιρός που ζούσε στην αυλή με ένα κανάτι κι ένα κρεβάτι και με κρασί πολύ είχε δυο μάτια γαλανά κι αχτένιστα μαλλιά κι ένα λουλούδι πάντα φορούσε στα ρούχα τα παλιά
Αχ κυρ Αντώνη πώς σ' αγαπάμε και μαζί σου τ' άστρα μετράμε τις φωτιές για σένα πηδάμε ώσπου να ρθει βροχή και το θυμό σου πάντα ξεχνάμε σαν πουλιά μαζί τριγυρνάμε σαν παιδιά με σένα γελάμε σαν κάνεις προσευχή
Ο κυρ Αντώνης βιάζεται να πάει να κοιμηθεί γιατί το βράδυ στα όνειρά του θέλει να θυμηθεί ό,τι ποτέ δεν έζησε μες τ' όνειρό του ζει μα η νύχτα φεύγει και λυπημένο τον βρίσκει η χαραυγή
Αχ κυρ Αντώνη πώς σ' αγαπάμε και μαζί σου τ' άστρα μετράμε τις φωτιές για σένα πηδάμε ώσπου να ρθει βροχή και το θυμό σου πάντα ξεχνάμε σαν πουλιά μαζί τριγυρνάμε σαν παιδιά με σένα γελάμε σαν κάνεις προσευχή
Μα ένα βράδυ ο κυρ Αντώνης στρώνει να κοιμηθεί κι όταν ξυπνάμε τον καρτεράμε στην πόρτα να φανεί μα ο κυρ Αντώνης δε θα βγει ποτέ του στην αυλή αφού για πάντα μες τ' όνειρό του θέλησε πια να ζει
