Σαν ξυπνάω τ’ όνομά σου είν’ η πρώτη λέξη μου,
ξεκινάει με τη μορφή σου πάντα η κάθε σκέψη μου...
Τι να κάνεις; Πού να είσαι; Είναι η μόνη έννοια μου...
Πάνε μέρες που `χεις φύγει μα κυλάς στο αίμα μου!..
Ψυχή μου, πονάς ή μήπως γελάς;
Για μένα μιλάς ή με ξεπερνάς;
Καινούρια αρχή έχεις κάνει
ή μόνη τα αστέρια κοιτάς;
Ψυχή μου θα `ρθεις ή απλά θα χαθείς;
Θα ακούσω κλειδιά ή μια μαχαιριά;
Θα είσαι για πάντα στα στήθια πληγή
σε μια άδεια καρδιά!..
Είναι η μόνη συντροφιά μου τα δικά σου πράγματα,
έχω πάψει να πιστεύω τώρα πια σε θαύματα.
Ήσουν πάντα ένας ήλιος μες τη καταιγίδα μου...
Έχεις φύγει και μαζί σου πήρες κάθε ελπίδα μου...
