Μυστήριο κατάντησες για μένα
και τα ’χω, αγαπούλα μου, χαμένα,
και το σφυγμό σου νά ’βρω δεν μπορώ,
γι’ αυτό με τυραννάς τόσον καιρό.
Άλλα μου λεν τα μάτια σου
και άλλα η καρδιά σου.
Άλλα μου λεν τα χάδια σου
και άλλα τα φιλιά σου.
Παιχνίδια και καπρίτσια όλο κάνεις,
γι’ αυτό κερδίζεις πάντα και δε χάνεις.
Παράξενα στα μάτια με κοιτάς,
μα ούτ’ εσύ δεν ξέρεις τι ζητάς. *
Άλλα μου λέν τα μάτια σου...
Μαζί μου παίζεις θέατρο αράδα,
μια τέτοια κωμωδία δεν ξανάδα.
Δεν ξέρω πια μαζί σου τι να πω,
μα θέλω και δε θέλω σ’ αγαπώ.
Άλλα μου λεν τα μάτια σου...
Πρώτη εκτέλεση Κατερινα Κούκα
Δεύτερη Ειρήνη Χαρίδου
Δεν υπάρχουν άγγελοι, σου λέω.
Νόμιζα πως είχα αγκαλιά
τον τελευταίο.
Πόσο λάθος έκανα
που για σένα πέθαινα,
τώρα που με πούλησες το ξέρω.
Δεν υπάρχουν άγγελοι.
Δε με ξεγελάνε
τα γαλάζια μάτια,
τα ξανθιά μαλλιά.
Πάντοτε οι άγγελοι
πιο ψηλά μας πάνε,
όμως από σένανε
λείπουν τα φτερά.
Δεν υπάρχουν άγγελοι κι ας λένε.
Έχω τα σημάδια από σένα
που με καίνε.
Σαν παιδί σου δόθηκα
κι όμως να προδόθηκα,
δεν υπάρχουν άγγελοι κι ας λένε.
Δεν υπάρχουν άγγελοι...
Πότε θα κάμει ξαστεριά,
πότε θα φλεβαρίσει,
να πάρω το ντουφέκι μου,
την έμορφη πατρόνα,
να κατεβώ στον Ομαλό,
στη στράτα του Μουσούρου,
να κάμω μάνες δίχως γιους,
γυναίκες δίχως άντρες,
να κάμω και μωρά παιδιά,
να κλαιν' δίχως μανάδες,
να κλαιν' τη νύχτα για νερό,
και την αυγή για γάλα,
και τ' αποδιαφωτίσματα
τη δόλια τους τη μάνα...
Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ
και μυρσίνη συ δοξαστική
μη παρακαλώ σας μη
λησμονάτε τη χώρα μου!
Αετόμορφα έχει τα ψηλά βουνά
στα ηφαίστεια κλήματα σειρά
και τα σπίτια πιο λευκά
στου γλαυκού το γειτόνεμα!
Τα πικρά μου χέρια με τον κεραυνό
τα γυρίζω πίσω απ' τον καιρό
τους παλιούς μου φίλους καλώ
με φοβέρες και μ' αίματα!
Έ ντε λα μαγκέν ντε Βοτανίκ,
άλα πι και φικέ ξηγιέτ’
α λε λεπτίκ.
Στα ντε μπουζουκέν
ντε καμπαρέ,
άλα ντε δικό μας ο καρέν.
Άντε λα φουμέντο
και μαστουριόρε
με τε γκομενέτε ο τεκέ
και η Αγγέλω πατημέντο,
φλόκο ντ’ αργιλέ.
Έστε μάγκας, έστε μπελαλίκ,
λα ντε Βοτανικό ο πιό νταήκ
κι έντρεμεν
ντρε κάργα ντε μαγκέ
γιατί φτιαξάρε
στο μινούτο ντε δουλειέν.
Άντε λα φουμέντο
και μαστουριόρε
με τε γκομενέτε ο ντεκέ
και η Αγγέλω πατημέντο,
φλόκο ντ’ αργιλέ.
Πώς ξεχαστήκαμε μονάχοι εδώ πέρα
πέρασαν κιόλας τέσσερις χειμώνες
αγάπη μου αφηρημένη αγάπη
απόψε με βαραίνουν σαν αιώνες
Λέω να βγω να πάω να μεθύσω
να ξαναπαίξουμε για λίγο να χαθούμε
να σε σκεφτώ και να σε νοσταλγήσω
και αν υπάρχει λόγος να γυρίσω
Αχ πώς ξεχάστηκα μαζί σου εδώ πέρα
με την αγάπη σου να με εξαφανίζει
αγάπη μου αφηρημένη αγάπη
ακούω μέσα στη σιωπή το σπίτι να βουίζει
Λέω να βγω να πάω να μεθύσω
να ξαναπαίξουμε για λίγο να χαθούμε
να σε σκεφτώ και να σε νοσταλγήσω
και αν υπάρχει λόγος να γυρίσω
