Απ' τη ματιά σου, παίρνω φωτιά και έρχομαι κοντά σου
ξανοίγομαι χωρίς φραγμούς στη θάλασσά σου
μαγκιά σου
που εξαρτώμαι μόνο απ' τα νερά σου
σαν τον καμμένο κυνηγό όλα τα βήματά σου
σκιά σου
στο φως σου κοντοστέκομαι
στα δίχτυα σου, το χθες σου δεν το παίρνεις, εγώ μπλέκομαι
δεν ντρέπομαι καθόλου που πίνω στην υγειά σου
και αφού έτσι με κατάφερες κορίτσι μου
μαγκιά σου
Έτσι νοιώθω και εγώ όταν μ' αγγίζεις
απ' την ανάσα σου, ανάσα μου χαρίζεις
και εγώ στα βήματά σου είμαι σκιά σου
και φλόγα παίρνω μόνο απ' τη φωτιά σου
Στην άκρη του κόσμου το λόγο σου δως μου
μαζί πως θα' μαστε για μια ζωή
Στην άκρη του κόσμου το λόγο σου δως μου
πως θα' σαι πάντα η νέα μου αρχή
Στην άκρη του κόσμου το λόγο σου δως μου
μαζί στην μπόρα και στον ήλιο μαζί
Στην άκρη του κόσμου το λόγο σου δως μου
δικιά σου εγώ και δικός μου εσύ
Είσαι δικιά μου γιατί κοιμάσαι με το άρωμά μου
μαζί μου στα ψηλά μου, μα και στα χαμηλά μου
εσυ είσαι στην αρχή μου, να ζήσεις τη φθορά μου
μαζί σου λέω στα ξερά μαζί και στα χλωρά μου
σα κάποια εσύ την καρδιά να ευφραίνεις
να νοιώθω τόσο καλά, που πιο καλά πεθαίνεις
ποτέ να μην χορταίνω, ποτέ να μην χορταίνεις
και απ'τις ανάσες μου μονάχα εσύ να ανασαίνεις
Έτσι θέλω και εγώ, έτσι μ' αρέσει
όλα βρίσκονται σου λέω κάπου στη μέση
θα' μαι στο πλάι σου όσο αντέχεις
κι όσο το θες και εσύ στο πλάι σου θα μ' έχεις
Άντε βγες απ' την άκρη του κόσμου δεν μετανιώνω
ότι έζησα το κοιτώ στα μάτια και καμαρώνω
φρόντισε να' σαι εκεί ποτέ μην πέσεις κάτω
ο κόσμος έχει ουρανό έχει όμως και πάτο
επιλογή του καθενός που θα βαδίσει
μα μην ξεχνάς πως κάναμε το πιο γλυκό μεθύσι
που φέρνει μυρωδιά το βράδυ μας εκείνο
και όποτε το ζητάς το λόγο μου εγω θα δίνω
Disclaimer: Το περιεχόμενο του βίντεο
παραπάνω δεν μου ανήκει. Έχει ανεβεί για
Λόγους Διασκέδασης. Δεν μπορεί με κανένα
τρόπο να μου προσφέρει χρήματα ή υλικά αγαθά.
Είμαστε αλάνια, διαλεχτά παιδιά μέσα στην πιάτσα
και δεν την τρομάζουν οι φουρτούνες τη δική μας ράτσα
Τι τα θες, τι τα θες, πάντα έτσι είν’ η ζωή
θα γελάς ή θα κλαις βράδυ και πρωί
Κάθε μας μεράκι γίνεται τραγούδι και το λέμε
και μες στα στραπάτσα μάθαμε ποτέ μας να μην κλαίμε
Τι τα θες, τι τα θες, πάντα έτσι είν’ η ζωή
θα γελάς ή θα κλαις βράδυ και πρωί
Κι αν στην κοινωνία μας χτυπούν αλύπητα οι μπόρες
Μέσα στο τραγούδι φεύγουνε χαρούμενες οι ώρες
Τι τα θες, τι τα θες, πάντα έτσι είν’ η ζωή
θα γελάς ή θα κλαις βράδυ και πρωί
Ας κρατήσουν οι χοροί
και θα βρούμε αλλιώτικα
στέκια επαρχιώτικα βρε
ώσπου η σύναξις αυτή
σαν χωριό αυτόνομο να ξεδιπλωθεί
Mέχρι τα ουράνια σώματα
με πομπούς και με κεραίες
φτιάχνουν οι Έλληνες κυκλώματα
κι ιστορία οι παρέες
Kάνει ο Γιώργος την αρχή
είμαστε δεν είμαστε
τίποτα δεν είμαστε βρε
κι ο Γιαννάκης τραγουδεί
άμα είναι όλα άγραφα κάτι θα βγει
Kαι στης νύχτας το λαμπάδιασμα
να κι ο Άλκης ο μικρός μας
για να σμίξει παλιές
κι αναμμένες τροχιές
με το ροκ του μέλλοντός μας
O ουρανός είναι φωτιές
ανεμομαζώματα
σπίθες και κυκλώματα βρε
και παρέες λαμπερές
το καθρεφτισμά τους στις ακρογιαλιές
Kι είτε με τις αρχαιότητες
είτε με ορθοδοξία
των Eλλήνων οι κοινότητες
φτιάχνουν άλλο γαλαξία
Να κι ο Mπάμπης που έχει πιει
κι η Λυδία ντρέπεται
που όλο εκείνη βλέπετε βρε
κι ο Αχιλλέας με τη Zωή
μπρος στην Πολαρόιντ κοιτούν γελαστοί
Τότε η Έλενα η χορεύτρια
σκύβει στη μεριά του Τάσου
και με μάτια κλειστά
τραγουδούν αγκαλιά
Εθνική Ελλάδος γεια σου
Τι να φταίει η Bουλή
τι να φταιν οι εκπρόσωποι
έρημοι και απρόσωποι βρε
αν πονάει η κεφαλή
φταίει η απρόσωπη αγάπη που 'χε βρει
Mα η δικιά μας έχει όνομα
έχει σώμα και θρησκεία
και παππού σε μέρη αυτόνομα
μέσα στην τουρκοκρατία
Να μας έχει ο Θεός γερούς
πάντα ν' ανταμώνουμε
και να ξεφαντώνουμε βρε
με χορούς κυκλωτικούς
κι άλλο τόσο ελεύθερους σαν ποταμούς
Και στης νύχτας το λαμπάδιασμα
να πυκνώνει ο δεσμός μας
και να σμίγει παλιές κι αναμμένες τροχιές
με το ροκ του μέλλοντός μας
Της εξοχής τα πρωινά
θα τα βρούμε ξανά
αγκαλιά στο κρεβάτι
και δεν πειράζει που τόσο νωρίς
θα κοιτάμε χωρίς
να γυρεύουμε κάτι.
Της σιγουριάς τα υλικά
είναι λόγια γλυκά
σε κασέτες γραμμένα
γι’ αυτά που ήρθανε τόσο αργά
μα τα πήρε η καρδιά
με τα χέρια ανοιγμένα.
Η Σωτηρία της ψυχής
είναι πολύ μεγάλο πράγμα
σαν ταξιδάκι αναψυχής
μ’ ένα κρυμμένο τραύμα.
Μια παραλία ερημική
και ν’ απλώναμε εκεί
της ζωής μας το βήμα
και δεν πειράζει που τόσα φιλιά
πριν να γίνουν παλιά
θα τα πάρει το κύμα.
Κι εκεί στην άκρη της γραμμής
θα χαρίζουμε εμείς
τα παλιά μας κομμάτια
σ’ αυτά που ήτανε τόσο μικρά
μα που ρίχναν σκια
για να μοιάζουν παλάτια.
